سلطان

از اعجازات پاییز -خصوصاً روزهای پایانی آن- این است که اول وقت تر از همیشه نماز صبح می خوانم، وقتی هنوز هوا تاریک است از خانه بیرون می زنم و حتی هنوز روشن نشده به محل کار می رسم و وقتی از سر کار بیرون می زنم هوا دوباره تاریک شده! یک جورهایی بیخودی حس تلاش و پرکاری به آدم دست می دهد! الهی همیشه پاییز بماند با شب های بلندش...

پ.ن. معلم راهنمایی داشتیم، می گفت بعضی ها -اشاره به ما- هستند که از اول سال غروب آفتاب خانه را ندیدند!