از بچگی وقتی می رفتیم دندانپزشکی، همه اهالی خانه که بسیار به دندان هایشان لطف داشتند و بهشون می رسیدند، مورد مرحمت دستگاه و ابزار آلات دکتر دندانپزشک قرار می گرفتند. این وسط دکتر دندونهای من رو که می دید شروع می کرد تعریف کردن که: واقعا ایشون چه دندون های مرتبی دارند و معلومه خیلی مراقبت می کنند ازشون! بنده خدا حاج آقا و حاج خانم هم شاید زشت بود که وقتی دکتر داره تعریف میکنه ضدحال بزنند بهش و آبروی پسرشون رو ببرند و بگن این اصلا مسواک نمی زنه! تازه به صورت ضمنی آبروی تربیتی خودشون هم در معرض اتهام بود. سری تکان می دادند برای دکتر محترم و ...
این همه سال گذشته اند و من هنوز منتظرم وعده دوران کودکی حاج خانم محقق بشه که می گفتند: الان دندونات سالمه. دو سال دیگه می بینی چه بلایی سرت می آرن! و من نشسته ام در انتظار اتمام دو سال کذایی!
و در تمام این سال ها، مسواک، اون هم بدون خمیردندون!، همسفر کوچک تمام سفرهام بود!
مسواک آخرم که چند روز قبل از درجه اعتبار ساقط شد یه سفر عمره رفته بود، یه عتبات، هفت هشت باری مشهد، سه چهار تا مسافرت جهادی، یه جنوب، بندرعباس و قشم و شهرکرد و اصفهان و ... یه پا مسواکوپولو شده بود برای خودش! این اواخر وقتی آماده سفر می شدم حاج خانم می پرسید نمی بریش سفر؟ دلش پوسید تو این خونه این مسواک!
( در کل این مدت فقط وقتی یاد تاکید رسول الله - ص - می افتادم مسواکی می زدم که این اتفاق هم زیاد نمی افتاد! پس گیری با عمر مسواک منظور نیست! )

حالا دو روزه شروع کردم به مسواک زدن، به امر ولایی حاج خانم! بنده خدا این حربه دیر به ذهنش رسید به نظرم! دیروز که دوبار مسواک زدم در طول روز، بار دوم خونریزی شروع شد وقتی که هنوز شروع نکرده بودم! از تعجب بود لابد!
امیدوارم ترک عادت موجباتی پدید نیاورد!

پ.ن. : این پست، به بهانه پست حبیب ی بود!