نمازجمعه امروز، یاد خاطرات تمام صبح­های سردی بود که مادر دو جفت، و حتی سه جفت جوراب به پایم می­کرد و دو تا شلوار! با پوشیدن زیرپوش و پیراهن و لباس کاموایی و کاپشن تقریبا مطمئن می­شدی منفذی برای سرما نمانده، البته در منزل! دستکش که جزء اصلی بود و کلاه، از همان­هایی از سر داخل می­شد و تا گردن پایین می­آمد و فقط دو تا چشم بیرون نگاه می­داشت و نقابش زود می­شکست، آخرین زره مادری بود که با دخترش به قسمت خواهران می­رفت، برای پسری که می­ماند با پدرش در جنگ با سرما!
سرمایی که آن روزها از قنوت دوم به کف پاهایم وارد می­شد، همانی است که عید فطر را دوست­داشتنی­ کرده برایم. سرمایی که چند سالی است به پوست کلفت شده کف پای آن پسرک گزندی وارد نمی­کند! سرمایی که امروز کمی حس شد، با لرزش دست سجاد در سجده­های نمازجمعه!