­­­همه پروازهای امروز، به "مقصد"ی که می­خواهی بروی به علت شرایط جوی کنسل شده­اند و پروازی که الآن "بلیت" آن در دست توست، آخرین پرواز امروز است. "قرار فردا صبح" آن­قدر برایت مهم هست که در هر شرایطی حاضر باشی مسافر شوی تا سر موقع به آن برسی.
دیری نمی­گذرد که بلندگوی فرودگاه آن چیزی را که منتظرش نیستی می­گوید و تاخیر پروازی را اعلام می­کند که همه­ی "امید"ت به آن بوده! تلویحا اشاره­ای هم می­کند به احتمال کنسل شدن آن، عطف به ماسبق! انگار "همه­ی برنامه­های عمرت" تا آخر به هم ریخته باشد. فقط دنبال روشی می گردی که... که همان خانم در بلندگو اعلام می­کند که پرواز به مقصد شهر مجاور چندتایی صندلی خالی دارد و می­توانی بلیت آن پرواز را تهیه کنی.
"فکر" می­کنی، "برنامه­ریزی" می­کنی که به آن شهر بروی و از آن­جا با ماشین به مقصد اصلی و ... به نظر راه "عاقلانه"ای می­آید! حداقل "ریسک" آن به ظاهر کم­تر است! غرولندی می­کنی و مسیر دوم را انتخاب می­کنی و ...

*****************************

من هیچ­وقت نمی­توانم خودم را جای آن­هایی بگذارم که بلیت تهران - تبریز گرفتند و دیگر مسافر "آن پرواز" نبودند. هرچند بدم نمی­آید بدانم زندگی­شان چه توفیری کرده قبل و بعد از آن پرواز!
ولی اطمینان دارم در زندگی­ام فراوان بوده­اند و هستند و خواهند بود این نهیب­ها و این فرصت­های اضافی، هرچند که من انگار کنم که نبوده اند. شاید همان اشتباه پیچیدن­ آن روز برفی در اتوبان لغزنده، یا تغییر برنامه روز دیگر یا ... یا حتی همین لحظه!

پ.ن. فرمود: "من ساوی یوماه فهو مغبون"، چه رسد به روزی که زنده ای، و روزی که قرار بوده مرده باشی...!
شادی روح همه آن مسافران و همه ما مسافران فاتحه مع الصلوات!