شاید برای همیشه، شاید برای هیچ وقت!

از آخرین باری که به صرافت "پست نوشتن" برای اینجا افتاده ام لابد خیلی وقت است که می گذرد که یک "پست" هم لابه لای نوشته های صفحه نخست وبلاگ پیدا نمی کنم. هرچه مانده "مناسبت"ی بوده، نه "پست". ـ منتظر گفتن تفاوت این ها نمانید! ـ از خدا که پنهان نیست، از خواننده های این خانه چه پنهان که غیر از اینجا و خانه ی خوش آب و هوای "راز دل" ـ که لینکش آن کنار هست ـ غار کوچکی هم دارم در این دنیای بی در و پیکر مجازی. روز اولی که آن جا را انتخاب کردم برای نوشتن، شاید هدفم فقط داشتن "بک آپ" بود به همراه تاریخ و مرتب و منظم در جایی غیر از هاردِ لپ تاپ. کم کم دو سه خواننده ی مخصوص هم پیدا کرد و اواخر پست ها شدند رمزدار و برای یک خواننده خاص! الآن آن جا هم چند هفته ای هست که خاک خورده مانده...
به گذشته که نگاه می کنم، خیلی دور نیست. از شهریور 89 تا امروز آن قدری نمی گذرد که یادم نیاید اینجا اوایل "بهانه های هر روز" بود، برای روزهایی که بیشتر خانه نشین بودم و پای دفتر و کتاب کنکور ارشد. بعد از کنکور تغییر هویت داد و قالب دار شد و شد از دیار حبیب. تغییری که هنوز هم دلیل آن روزه اش را نمی دانم... –نمی دانم؟!...- و گذشت تا امروز.
امروز بعد از مدت ها گوگل ریدر را باز کردم و به شمارنده ای که تا سرِ پا بودن گودر +1000 به خود ندیده بود نگاه کردم. به وبلاگ هایی که روزگاری از دیدن به روز شدنشان حتی ذوق می کردم و امروز ده، بیست پست خاک خورده و بیات شده داشتند! سراغ پلاس که هیچ وقت نتوانستم بروم. این جا و آن جا و غار هم که این طور شده اند! قرار شب های جمعه مان ـ چه صورت پیامکی اش و چه نسخه ی وبلاگی اش ـ چند هفته ای است در انتظار تصمیم موضوع سری جدید است! به کارهایی که دور و برم ریخته نیم نگاهی کردم و تقویمی که تا روز موعود، 17 روز فاصله را نشان می داد. نیم نگاه دیگری به کارهای مانده، نوید از این می داد که آرزوی ثبت اتفاقات و حرف های این روزهای خوب و دوست داشتنی می ماند برای... شاید برای هیچ وقت!

پ.ن. اگر خواستید به صورت مخصوص یاد ما باشید، زمانش روز میلاد رحمة للعالمین است! چشم به راه دعاهایتان هستیم. ان شاءالله در حرم امام رئوف و در لحظه ی مخصوص استجابت دعا، اهالی این جا فراموش نشدنی اند...