تنها صدا نیست که می­ماند، اما...

می­گفت "صبح­ها که برای نماز صبح بیدار می­کنی تا تموم شدن فایلی که پخش می­کنی می­نشینم، بعد میرم سراغ وضو." انگار حرف دل بود، حوالی اذان صبح. چیزی تو مایه­های دعای عهد، وقتی می­گفت " سلام من به تو، ای معنی سلام، ایشالا با شما، امشب، راهی کربلا..."***
آخرش هم متوجه نشدم کدوم یکی از بچه­ها شعر رو بهشون یاد داده بود. گروه فرهنگی که زیاد خبر نداشت. فقط بچه­های روستا رو از دور می­دیدم که دور هم جمع شده اند و  همخوانی می­کنند: " آرزومه، همیشه یاور تو باشم، میون لشگر تو باشم، علی اکبر تو باشم..."
***
شاید زیاد نتونم با مداحش ارتباط برقرار کنم ولی باید اعتراف کنم دلم برای هم­خوانی بچه­ها تنگ شده. مخصوصا شب تحویل سال که دسته جمعی گوشه سالن دم گرفته بودند: " منم و یه چشم بارونی، یه عمری دلخونی، خودت که میدونی... تویی و یه عالمه رحمت، اگه کنی دعوت، میام به مهمونی... آقا! ببین که غم دارم، شوق حرم دارم، چشم کرم دارم... "
این­که از اصل این فایل قشنگ­تر می­خواندند که شکی نیست!
هرقدر هم که "حمید " اصرار کند که صدای خوبی ندارد، هرقدر هم که چفیه­ای که محسن روی سرش کشیده بود از یادم برود، هرقدر هم که هق هق هایی که از گوشه کنار حسینیه بلند می شد را فراموش کنم، هرقدر هم که شعله­ای که این شعر آن شب ایجاد کرد از یادم برود...؛ ولی این شعر، آن هم­خوانی ثبت شده در ذهن حسینیه رومه...
***
قبول دارم که تنها صدا نیست که می­ماند اما تجربه این چند سال نشان داده صدا بهترین چیزی است که می­ماند!
این وسط "وعده­ی ما کربلا ان­شاء الله"چیز دیگری است! که یک بار گلایه کردم به رفیقی که زودتر داشت می­رفت "روی تل زینبیه" به استنادش! که "زیر پای شاه بی­سر" مرا یاد تمام هم سفران جهادی­ام انداخت...