الرحیل...

انگار می کنم که این کلام حسین علیه السلام هزار و چهارصد سال دربستر زمین و زمان گشته و هنوز به گوش می رسد که:
من کان باذلاً فینا مهجته، و موطناً على لقاء الله نفسه، فلیرحل معنا...*
به در و دیوار این شهر و دلِ خودم نگاه می کنم؛
ای دل تو چه می کنی؟ می مانی یا می روی؟ داد از آن اختیار که تو را از حسین جدا کند... 

حسین ِ من!
بیا و این دل ِ شکسته را بخر...
حسین ِ من!
بیا و این جامانده را با خود ببر...

 * هر کس خواهد جانِ خویش را در راهِ ما دربازد و خود را برای لقای پروردگارِ خود آماده بیند، با ما بیرون آید...