بعون الله الملک الحق المبین...
اینجا پیش از این، "بهانه های هر روز..." نام داشت. بهانه ای از جنس اعلام حضور. بهانه هایی که یک روز بود و یک روز نبود و یک روز چند بار به سراغ می آمد. بهانه هایی برای نوشتن، در روزهایی خاص!
گذشت و گذشت، تا این جا، منزل شد. کم کم دوستان آمدند و خواندند و لینک کردند و در ریدر عضو شدند و ... ولی هنوز برای من همان بهانه نوشته ها بود و بس! کم کم قرار پیامکی شب های جمعه مان به اینجا رسید. سفرنامه ای برای تمام پابوسی ها به پاس تمام لحظات خوب زیارت نوشتم. کوتاه نوشته های مسافرت جهادی را بعد از مدت ها منتشر کردم. دوستان جدیدی پیدا کردم. دوستان قدیمی بازیافت شدند و ...
و این شد که احساس کردم دیگر برای نوشتن به بهانه احتیاجی نیست! بازگشته ام به روزهایی که نوشتن را انتخاب میکردم برای ارتباط.
از امروز، اینجا، دربست، در اختیار دیار حبیب است... همین!
پ.ن.۱. بزرگواری زحمت فراوان کشیدند و قالب اینجا را طراحی کردند. شاید که نه، قطعا اگر پیشنهاد و هنر ایشان نبود این تغییر به این زودی ها اتفاق نمیافتاد. قدردان زحماتشان هستم...
پ.ن.۲. فضایی مخصوص نوشته های مربوط به مسافرت جهادی در حال آماده سازی است، در سرویس راز دل، ان شاءالله. آدرس به زودی اعلام می گردد. منتظر قدم و قلم همه عزیزان جهادگر هستیم.
پ.ن.۳. یک بار پیش از این نوشته بودم، جهت تاکید...:
"شاید از آمال زندگی هر فرد داشتن یک حبیب باشد یا این که حبیبی باشد برای دیگری. توفیری ندارد. مهم در بزنگاه هاست که او را بخواند یا بخوانندش که: الی الحبیب..."
ممنون
ان شاءالله