شب هایِ ماهِ خدا

ماه رمضان که می شود، باید خیلی چیزها متفاوت شود. نه فقط کوچه پس کوچه های دلِ آدم، که کوچه پس کوچه های شهر هم باید متأثر شود از این تغییر، که جزء زنده ی تشکیل دهنده ی این معابر و خیابان ها آدمیانند و مگر می شود که مردم متعالی شوند و شهر تغییر نکند؟ درست مثل سالیان نه چندان دور گذشته که برپا بوده مجالس افطار و نیایش های شبانه و مردمی که مهربان تر می شدند... مثل پیرمردان شهر که راه می افتادند در کوچه پس کوچه ها و نوید می دادند سحرگاهِ روزی دیگر از ماه خدا را... که برپاتر بوده سفره های احسان در مساجد.
این جا و در اطراف ما در این کلان شهر که هرچه می گردم خبری نیست از آن سر زندگی که باید.
اما شب ها می توان دید؛
در خیابان هایی که همه به سمت خانه های خدا می روند. توفیر نمی کند، مسجد ارک (+) باشد یا مسجد شهدا یا مسجد امام حسین علیه السلام(+) یا مجالس سخنرانی حاج آقا مجتبی تهرانی(+) یا مسجد شهید بهشتی(+) یا حسینیه دلریش یا... مهم این است که این شب ها فرق داشته باشد با شب های عادی، مثل روزهایش...
خدا خیر دهد به رفقای دانشگاه شریف که این سمت شهر را هم زنده نگه می دارند! (+)

پ.ن. برای نوای دلنشین حاج مهدی سماواتی!