رضوان من الله اکبر - پایان

جلسه پایانی مسافرت بود. طلبه­ای که شاید بشود گفت شوخ­ترین فرد حاضر در مسافرت بود با همان لحن همیشگی­اش - که ما را در انتظار خنده دیگری می­گذاشت - گفت:
" فردا که رفتیم پابوس آقا، هرچی جمع کردیم این دو هفته - اگر تونسته باشیم حداقل چیز ناقابلی جمع کرده باشیم - امانت بسپاریم دست خود امام رضا. بخوایم هروقت خودشون دیدن لازممون شده خرجش کنند، که ما اسراف کاریم... "

***

امشب هرکس از اهالی ده را که می­دیدم این ضرب المثل را می­گفت: "کاش صد تا به ده بیاید و یکی از ده نرود." امشب حسینیه ما ساکت و آرام است و از حال و هوای هر شب آن خبری نیست. امشب یک لامپ را در حسینیه روشن گذاشتم. مادرم گفت: " خوب نیست شب اولی که بچه­ها رفته اند حسینیه تاریک باشد "...
این­ها را مسئول مخابرات روستا نوشته بود، سال قبل، روز بازگشت ما. در تنها وبلاگ روستا...

***

ما مسافرت جهادی را " کم " نمی­بینیم، حتی اگر گَرد پیری­اش زود به چهره­مان نشسته باشد که آن وقت هنوز امیدواریم به لطف پروردگار و دل­های همیشه زلال همسفرانمان، خصوصاً جوان­ترهایشان، که جوان­ترها به آسمان نزدیک­ترند...
در باب مسافرت جهادی نوشتن، مثل خیلی دیگر از پدیده­هایی که - با این سبک - تنها از دل مکتب روح الله برمی­خیزد، نه کار نفس من است و نه قلم من را یارای این کار است. این چند نوشته هم ادای دِین و محبتی بود به بعضی از آنانی که این سال­ها بیش از خیلی از الگوهای تربیتی و آموزشی و ... از آنان آموخته­ام.

هرقدر هم که دسترسی به شبکه جهانی در روستا در این سال­ها برایمان مقدور شده باشد، اما بعید می­دانم که آن روزها را به این خانه مجازی بگذرانم. پس ان­شاءالله تا پس از مسافرت و زیارت از این­جا دور خواهم بود.

یا أیها العزیز!
اوف لنا الکیل...